‘हिंदु राष्ट्र’ हे सत्य चिरंतन, वादातीत हे सत्य असे ।

‘हिंदुराष्ट्र’ हे सत्य चिरंतन वादातित हे सत्य असे ।
‘ग्रीक, रोम अन् बाबिलोनिया उत्कर्षा जग दिपवीले
परंतु आता नाव तयांचे इतिहासी केवळ उरले ॥ १ ॥

हिंदुराष्ट्र पण अमर असे हे अनादि काळहि सांगतसे
अमरत्वाचे कारण नकळे जग आश्‍चर्या करीतसे ॥ २ ॥

सहस्त्र वर्षे आक्रमूनही भारत नष्टहि होत नसे
‘मिशन’ तयाचे पूर्ण न झाले ‘नरेंद्र’ कारण सांगतसे ॥ ३ ॥

भौतिकता सर्वस्व मानिता मानव जीवन अपूर्णसे
अध्यात्माचा पाया देणे राष्ट्र्राचे या कार्य असे ॥ ४ ॥

वेद पुराणे संतचरित्रे भारत रामायणा स्मरा
तेव्हा सूज्ञा ध्यानी येइल ‘धर्म’ प्राण हा असे खरा ॥ ५ ॥

‘धर्म’ कल्पना ही हिंदूंची पर्यायी त्या शब्द नसे
सकल ‘मतांची’ माळ गुंफिण्या शक्ति पुरेशी त्यात असे ॥ ६ ॥

करता त्या आवाहन ‘धर्मा’ जागृत भारत होत असे
त्या डावलता भारतीय तो उच्चरवाने घोरतसे ॥ ७ ॥

मानवतेच्या धर्मासाठी ‘हिंदू’ हा प्रतिशब्द असे
‘हिंदुधर्म श्रेष्ठत्व’ मानिले सत्य शिकागो सांगतसे ॥ ८ ॥

परंतु बुद्धी भ्रमिष्ट झाली कारण इंग्रज त्यास असे
कारण नाही तोही केवळ अमुचीही ‘विस्मृती’ असे ॥ ९ ॥

निधर्मितेचा डंका पिटवुनि मरगळ अमुची जात नसे
‘धर्मस्थापना’ हा हिंदूंचा परंपरेने ‘धर्म’ असे ॥ १० ॥

‘मानवमूल्ये’ अर्थ असे हा ऋषीमुनींच्या धर्माचा
‘रिलिजन’ त्यासी आम्ही मानुन गोंधळ केला सर्वांचा ॥ ११ ॥

किती करंटे ‘त्यांचे’ वंशज धर्महि त्यांनी निषेधला
‘निधर्मि’ भारत करण्यासाठी गलका ‘बेंबीतुन’ केला ॥ १२ ॥

काय लागले फळ त्या यत्ना भारतभूला विभाजिले
धर्म त्यागता ध्वजही गेला एकतेसही दुभंगिले ॥ १३ ॥

धर्मकारणे देश खंडुनहि झोप हि आमुची जात नसे
तरिही हिंदूराष्ट्र मानण्या तयार आम्ही होत नसे ॥ १४ ॥

‘हिंदुभूमि सम्राट’ (टीप १) असे मी ‘बाबरनामा’ (टीप २) लिहीतसे
‘श्रींच्या’ इच्छे शिवाजीराजा हिंदुराज्यही स्थापितसे ॥ १५ ॥

‘राष्ट्रकल्पना’ नवी नसे ती वेदापासून ज्ञात असे
‘हिंदुराष्ट्र’ हे सत्य चिरंतन वादातित हे सत्य असे ॥ १६ ॥

जागृत व्हा हो हिंदु बंधुनो ‘हिंदूराष्ट्र्रा’ जयकारा
आपुली भाषा आपुल्या देशा धर्माचा अभिमान धरा ॥ १७ ॥

संघटनेला बाधा येइल अशा विकृती टाकुनि द्या
संघभावना सुदृढ होइल ‘तीच संस्कृती’ जाणुनि घ्या ॥ १८ ॥

स्मरा केशवा, शिवा, माधवा, विनायका, गुरु गोविंदा
चला अनुसरा सहर्ष अर्पा सर्वस्वा अपुल्या समिधा ॥ १९ ॥

‘व्यक्ती तितुके देव’ असे जरि ‘समान दैवत’ नित्य असे
पूजा ‘भारतमाते’ करणे संघ युगाचा मंत्र असे ॥ २० ॥

पूजन आम्ही कसे करावे अपुल्या भारतमातेचे
चला विचारा तिजला आता ‘काय’ तुला गे आवडते ॥ २१ ॥

विचारता तिज काय म्हणे ती लक्ष देऊन ऐका हो
परंपरेचे भान ठेवता उत्तर ऐकू येइल हो ॥ २२ ॥

नकोत मजला उदक फळे ती नकोत कुसुमे अन् पाने
नको भोजने, नको शर्करा, नको पशूंची बलिदाने ॥ २३ ॥

प्रसन्न होण्या तुम्हावरी मी ‘काय हवे मज’ जाणुनि घ्या
भारतमाता स्पष्ट सांगते ‘आपुलीच’ बलिदाने द्या ॥ २४ ॥

तीहि नको वृद्धांची जर्जर गलितगात्र निःसत्त्वांची
सबल सुगंधित पौरुषशाली तरुणांची अन् तरुणींची ॥ २५ ॥

धर्मासाठी प्राण अर्पुनी धर्मवीर संभाजीने
जनसामान्या जागृत केले बलिदानी स्फुल्लिगांने ॥ २६ ॥

लक्ष वीर ते उभे ठाकले प्राणपणाने लढण्याला
बोलुनि ‘हरहर महादेव’ हो औरंग्यासहि गाडियला ॥ २७ ॥

कोण म्हणे, संभाजी वधिला अमर तयाची कीर्ति असे
देव, देश अन् धर्म रक्षिण्या स्फूर्ति पिढ्यांना देत असे ॥ २८ ॥

चला हिंदुनो संघटीत व्हा भारतमाते जयकारा
ऋषीमुनींच्या अपूर्ण स्वप्ना याचि देहि साकार करा ॥ २९ ॥

पुनश्‍च आपुले हिंदुराष्ट्र हे जग नेतृत्वा करील का ?
प्रयत्न होता योग्य दिशेने फळ त्या निश्‍चित येइ न का ? ॥ ३० ॥

उणिवा दिसतील काव्य म्हणोनी दोषा तुम्ही पाहु नका
नव्हे कवी मी माहित मजला भाव तयाचा तुम्ही पहा ॥ ३१ ॥

टीप १ आणि २ : मुगल सम्राट बाबराने (स्वतःची) आत्मप्रौढी सांगणारे ‘बाबरनामा’ नावाचे एक पुस्तक लिहून घेतले. त्यात तो स्वतःला ‘हिंदुस्थानच्या म्हणजे भारताच्या भूमीचा सम्राट’ म्हणवतो. त्यात तो भारताचा उल्लेख ‘हिंदु भूमी’ असाच करतो; परंतु बाबर जरी स्वतःला तात्कालिक सम्राट म्हणवत असला, तरी खरे हिंदु भूमी सम्राट छत्रपती शिवाजी महाराजच होत; कारण श्रींच्या इच्छेखातर त्यांनीच हिंदूंच्या या भूमीत हिंदूंचे राज्य स्थापन केले. तेव्हा ‘अंतिम विजय हिंदूंचाच होतो’, हे यावरून लक्षात येते.’

– श्री. जयंत रानडे, विश्रामबाग, सांगली. (दैनिक ‘सनातन प्रभात’चे वाचक)